Filmy tekściarz

Aspirujący tekściarz Karl Roder (Douglass Montgomery) podróżuje do wielkiego miasta wraz z dziewczyną, w której jest zakochany,

Lisa (Molly Ringwald) i Charlie (Patrick Dempsey) Hunterowie to rozwiedziona para. Gdy byli małżeństwem to pisali piosenki. Teraz spędzają weekend na francuskiej wsi, aby wspólnie napisać ostatnią piosenkę. Ale narzeczona Charliego (Lysette Anthony) nie jest za bardzo szczęśliwa z tego pomysłu.

Byrdie Langdon (Kirstie Alley) jest scenarzystką w kwiecie wieku z głową pełną pomysłów. Jednak młodzi producenci nie są zainteresowani jej tekstami. Kobieta jest bardzo zła i wpada na niecodzienny pomysł. Namawia swojego bratanka, aby ten sprzedał jej pomysły jako swoje. Chłopak odnosi szybki sukces, jednak w niedługim czasie przekonują się, że kłamstwo ma "krótkie nogi"...

Muzyczne wariacje na temat miłości, pieniędzy i hazardu. Akcja rozgrywa się podczas Drugiego Cesarstwa. Kapitan Bitterlin (André Alerme) zazdrośnie czuwa nad swoją ukochaną córką Madeleine (Martine Carol), ale nie może powstrzymać natury przed domaganiem się swoich praw. Madeleine wkrótce poznaje zalotnika Mario (Georges Guétary), przystojnego młodego autora piosenek. Bitterlin, który pragnie, aby jego córka „wymknęła się spod uścisku” młodego mężczyzny, zabiera ją do Monte Carlo. Tam kapitan robi to, co przysięgał, że nigdy tego nie zrobi, gry w kasynie. A za chwilę może pojawić się Mario...

Jimmy Fiddler zabiera widzów na wycieczkę po nowo powstałym Fox Studios, pokazując wszystkie działy, scenarzystów, producentów, techników i aktorów przy pracy.

Elinor „Swifty” Forbes i jej młodsza siostra Marjory są beztroskimi córkami bogatego J.D. Forbesa. Jednak wszystko ma swój kres.

Film opowiada o muzyce tworzonej do serii filmów o Agencie 007. Zwrócono uwagę przede wszystkim na utwory przewodnie dla każdej z części Bonda. Wykonawczyni taka jak Shirley Bassey, autor słów Don Black, czy też kompozytor George Martin przeszli już do historii muzyki i kinematografii. W dokumencie możemy posłuchać wywiadów z twórcami muzycznymi, jak również archiwalne zdjęcia odtwórców ról Bondów. Wszystko to okraszone fragmentami najsłynniejszych piosenek.

Na jubileusz 40-lecia pracy artystycznej Wojciecha Młynarskiego nie tylko stołeczny teatr Ateneum, ale również Teatr Telewizji przygotował spektakl złożony z dawnych i nowych tekstów tego autora. "Smutne miasteczko" to refleksyjna, lecz i pełna humoru - czasami dość gorzkiego - próba ukazania kondycji współczesnej inteligencji: tej prącej do przodu, budującej kapitalizm, znakomicie radzącej sobie w nowych warunkach, i tej, która zagubiła się w zbyt szybkich, a przede wszystkim zbyt drapieżnych czasach. W czasach, gdy pieniądz i silne łokcie są więcej warte niż honor, uczciwość, rzetelność, wierność zasadom i ideałom. W czasach, gdy karierę, zwłaszcza polityczną, najłatwiej zrobić "oszołomom", którzy rwą się do władzy, na siłę chcą uszczęśliwiać innych i "ratować kraj". Paradoksalnie, w czasach wolności pogorszył się stan świadomości inteligentów. W ubogiej socjalistycznej rzeczywistości stale szukali dla siebie intelektualnej pożywki, wymiana myśli rekompensowała braki rynkowe, a walka z cenzurą przybierała formę współzawodnictwa. Dziś niepotrzebne aluzje, półsłówka, symbole. Można powiedzieć wszystko, ale coraz mniej jest do powiedzenia. Za inteligentami, choć to nie cecha charakterystyczna tylko dla nich, ciągnie się balast socjalistycznych przyzwyczajeń, słomiany zapał, brak zdecydowania, rozmywanie działań w morzu słów, strach przed "nadmiernym" indywidualizmem.